Նոբուսիգե անունով զինվորը եկավ Խակուինի մոտ և հարց տվեց.
Արդյո՞ք կա դրախտ և դժոխք:
Ո՞վ ես դու,- հարցրեց Խակուինը:
Ես-սամուրա եմ,-պատասխանեց զինվորը:
Դու զինվոր է’ս,-բղավեց Խակուինը, — ի՞նչ հրամանատար է քեզ պահում իր ջոկատում: Դու ունես մուրացկանի դեմք:
Նոբուսիգեն այնպես կատաղեց, որ սկսեց հանել իր թուրը, բայց Խակուինը շարունակեց.
-Դու թուր ունես, բայց երևի թե, այն բութ է, որպեսզի թռցնի գլուխս:
Երբ Նաբուսիգեն հանեց իր թուրը, Խակուինը նկատեց.
Այ, այստեղ են բացվում դժոխքի դռները։
Այդ բառերից հետո սամուրայը, զգալով իրեն որպես վարպետի աշակերտ, թուրը վերադարձրեց պատյան մեջ և խոնարվեց:
-Այստեղ են բացվում դրախտի դռները,- ասաց Խակուինը։
Վարպետը ասաց իր աշակերտին.
Ամեն խոսք Աստծո մասին, ամեն Աստծո նկար, — ավելի շուտ ճշմարտությունից հեռանալ է, քան թե նրա վկայություն:
Իսկ այդ դեպքում ինչպե՞ս խոսել Աստծո մասին:
Լուռ:
Իսկ ինչո՞ւ ես դու խոսում:
Վարպետը ծիծաղեց
Երբ ես խոսում եմ, մի լսիր խոսքերը: Լսիր լռությունը: